Ben Gazze’ye giden Amerikalı bir doktorum. Gördüğüm şey savaş değildi, yok oluştu.

Ocak ayı sonlarında plastik ve rekonstrüktif cerrah olarak çalıştığım Virginia’daki evimden ayrıldım ve insani yardım grubu MedGlobal ile birlikte Gazze’de gönüllü olarak Mısır’a giden bir grup doktor ve hemşireye katıldım. Başka savaş bölgelerinde de çalıştım. Ancak sonraki 10 gün boyunca Gazze’de tanık olduğum şey savaş değildi; bir imhaydı. İsrail’in Gazze’ye düzenlediği bombardımanda en az 28 bin Filistinli hayatını kaybetti. Mısır’ın başkenti Kahire’den 12 saat doğuya doğru Refah sınırına doğru yola çıktık. Gazze’ye girmelerine izin verilmediği için kilometrelerce park etmiş insani yardım kamyonlarının yanından geçtik. Ekibim ve Birleşmiş Milletler ve Dünya Sağlık Örgütü’nün diğer elçi üyeleri dışında orada çok az kişi vardı. 29 Ocak’ta birçok kişinin kuzeyden kaçtığı güney Gazze’ye girmek, distopik bir romanın ilk sayfaları gibi geldi. Bana söylenen gözetleme dronlarının sürekli etrafta dolaştığının sürekli uğultusundan kulaklarımız uyuşmuştu. Burunlarımız, yeterli temizlik koşulları olmadan yakın çevrede yaşayan 1 milyon yerinden edilmiş insanın kokusuyla doldu. Gözlerimiz çadır denizinde kayboldu. Refah’ta bir misafirhanede kaldık. İlk gecemiz soğuktu ve çoğumuz uyuyamadık. Balkonda durup bombaları dinledik ve Han Yunus’tan yükselen dumanları izledik. Bir keresinde, yaşları 5 ila 8 arasında değişen…   bir avuç çocuk, ebeveynleri tarafından acil servise taşındı. Hepsinin kafasına tek keskin nişancı atışları yapıldı. Bu aileler, İsrail tanklarının çekilmesinin ardından hastaneye yaklaşık 4 kilometre uzaklıktaki Han Yunus’taki evlerine dönüyorlardı. Ancak keskin nişancılar görünüşe göre geride kaldı. Bu çocukların hiçbiri hayatta kalmadı. Son günümde, yerli halkın yabancıların kaldığını bildiği misafirhaneye döndüğümde genç bir çocuk koşarak yanıma geldi ve bana küçük bir hediye verdi. Bu, sahilden alınmış bir kayaydı ve üzerinde Arapça bir kalemle yazılmış bir yazı vardı: "Gazze’den, Sevgilerle, Acıya Rağmen." Balkonda durup Refah’a son kez bakarken insansız hava araçlarını, bombalamaları ve makineli tüfek ateşlerini duyuyorduk ama bu kez farklı bir şey vardı: Sesler daha yüksekti, patlamalar daha yakındı. Bu hafta İsrail güçleri Gazze’deki başka bir büyük hastaneye baskın düzenledi ve Refah’a kara saldırısı planlıyorlar. Milyonlarca kişi Gazze’deki kabusa katlanmak zorunda kalırken, burayı terk edebildiğim için kendimi inanılmaz derecede suçlu hissediyorum. Bir Amerikalı olarak, oradaki hastalarımı yaralayan silahlara ödediğimiz vergileri düşünüyorum. Zaten evlerinden sürülen bu insanların gidecek başka yeri yok.